78χρονος επανήλθε στην ζωή ενώ οι γιατροί είχαν διαπιστώσει τον θάνατό του
Το πιθανότερο είναι να πρόκειται για το λεγόμενο «σύνδρομο του Λαζάρου».
Ένας άνδρας 78 ετών επανήλθε στη ζωή, μισή ώρα αφότου είχε διαπιστωθεί ο θάνατός του από τους γιατρούς.
Συνέβη στην πόλη Ταρκουίνια, σε απόσταση 60 χιλιομέτρων από την ιταλική πρωτεύουσα. Ο ηλικιωμένος άνδρας υπέστη δυο ανακοπές καρδιάς και, παρά τις αλλεπάλληλες προσπάθειες ανάνηψης, μετά από περίπου μισή ώρα οι γιατροί διαπίστωσαν τον θάνατό του.
Ο εβδομηνταοκτάχρονος τοποθετήθηκε σε φορείο, σε ασθενοφόρο έξω από το σπίτι του και οι συγγενείς, μαζί με τους γιατρούς και τους νοσοκόμους, ανέμεναν να φτάσει η νεκροφόρα. Μετά από περίπου άλλα τριάντα λεπτά, όμως, ξαφνικά, άνοιξε τα μάτια του, άρχισε να κινείται και ρώτησε τους γιατρούς πού βρίσκονταν τα παιδιά του. Ο «αναστηθείς» μεταφέρθηκε αμέσως στο πλησιέστερο νοσοκομείο. Η κατάστασή του, όπως έγινε γνωστό, είναι σταθερή και επικοινωνεί κανονικά με το περιβάλλον.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, το πιθανότερο είναι να πρόκειται για το λεγόμενο «σύνδρομο του Λαζάρου»: ασθενείς τον οποίων η καρδιά έχει σταματήσει να χτυπά, μετά από ένα σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, επιστρέφουν στη ζωή.
Πρόκειται για αυθόρμητη επαναδραστηριοποίηση των ζωτικών λειτουργιών του οργανισμού. Δεν υπάρχει κάποια επίσημη εξήγηση, αλλά πολλοί γιατροί θεωρούν ότι μπορεί να οφείλεται σε αέρα που συσσωρεύεται στον θώρακα, κατά τις προσπάθειες καρδιοαναπνευστικής ανάνηψης, ή για καθυστερημένη επίδραση των φαρμάκων που χορηγούνται, πάντα κατά την παροχή άμεσης βοήθειας.
Άμα πεθάνει κανείς... άμα κλείσει, τα μάτια του... πάει... όλα τελείωσαν. Ποιός γύρισε από τον άλλο κόσμο να μας πει, αν είναι τίποτε;... Δεν βαριέσαι... Εδώ είναι ο παράδεισος και η κόλαση.''. Λόγια γνωστά. Χιλιοειπωμένα. «Τροπάριο»! Τα λένε συνεχώς πολλοί που δεν πιστεύουν, ότι υπάρχει ζωή μετά το θάνατο. Με... πολλή σοβαρότητα. Με την πεποίθηση ότι είναι μία σοφή διαπίστωση, με τετραγωνική λογική! Αλλά δεν είναι έτσι! Είναι φτηνές ανοησίες, αφέλειες, απερισκεψίες, επιπόλαια λόγια. Θέλετε να το διαπιστώσετε; Ρωτήστε τους! Μόνο τούτο: ''Πώς το καταλάβατε; Πώς φθάσατε σ' αυτή τη διαπίστωση; Τί έρευνα κάνατε;''. Δεν έχουν τί να απαντήσουν! Όμως έρχονται τα γεγονότα, που φανερώνουν, πόσο εκτός πραγματικότητας είναι κάτι τέτοιες «διαπιστώσεις»! Και δείχνουν ότι αυτοί που τα λένε δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα· ζουν στον κόσμο τους! Γεγονότα είναι οι συνεχείς και αδιάκοπες εμφανίσεις και παρεμβάσεις των Αγίων στην ζωή μας. Το θαυμαστό είναι ότι για την μεταθανάτια πραγματικότητα, μας την αποκαλύπτουν όχι μόνο Άγιοι, αλλά και αμαρτωλοί. Ιδού ένα παράδειγμα μιας μεσήλικης κυρίας. Διηγείται η ίδια: ''Μερικά χρόνια πριν, όταν έχασα τον άνδρα μου, ήμουν φοβερά λυπημένη. Η ζωή είχε χάσει για μένα κάθε ενδιαφέρον· και η σκέψη για αυτοκτονία ερχόταν στο νου μου όλο και πιο συχνά. Ποτέ δεν θα ξεχάσω την παραμονή του Πάσχα εκείνης της τραγικής για μένα χρονιάς. Με την φροντίδα της μητέρας, όλα ήταν έτοιμα για τον μεγάλο εορτασμό· και το σπίτι μας είχε πάρει την πανηγυρική του όψη. Μόνο που στην ψυχή μου δεν είχα Πάσχα! Αντίθετα μάλιστα, κυριαρχούσε εκεί το ζοφερό σκοτάδι της απογοήτευσης. Η μητέρα μου όμως, που ήξερε τη βαρειά μου ψυχική κατάσταση, δεν με άφηνε ούτε βήμα να κάνω από κοντά της, χωρίς να με παρακολουθεί. Και τότε εγώ, σαν χρόνο κατάλληλο να φέρω σε πέρας το λογισμό μου, να θέσω τέρμα με την αυτοκτονία στη ζωή μου, διάλεξα τη νύχτα του Πάσχα! Έτσι δεν θα ήταν στο σπίτι, σκεφτόμουν, κανένας -εκτός από την κορούλα μου- να με εμποδίσει! Είπα λοιπόν στην μητέρα μου, πως εγώ θα αργούσα λίγο, γιατί με πονούσε τάχα το κεφάλι. «Καλά τότε, ξάπλωσε λίγο -με συμβούλευσε η μητέρα- και, αφού σου περάσει το κεφάλι, θα πάμε μαζί στην Εκκλησία». Για να αποφύγω την κουβέντα της ξάπλωσα. Και χωρίς να το καταλάβω αποκοιμήθηκα... Και ξαφνικά βλέπω ένα παράξενο όνειρο. Ευρίσκομαι σε κάποιο σκοτεινό και τρομακτικό υπόγειο. Μακριά, βλέπω τεράστιες φλόγες. Και από το κάτω μέρος του υπογείου αυτού χώρου, κατακαμμένη, φρικιαστική, μ' ένα σχοινί στο λαιμό, τρέχει προς το μέρος μου μια παλιά μου συμμαθήτρια. ''Όλγα, Όλγα, τί κάνεις εδώ;'', της φώναξα. ''Δύστυχη και εσύ θέλεις να έρθεις εδώ; μου σκούζει εκείνη''. Και αμέσως αντηχεί ο γλυκύς ήχος της μεγάλης μας καμπάνα... Ήταν η καμπάνα της Εκκλησίας, που χτυπούσε για την Ακολουθία της Αναστάσεως. Η Όλγα με το σχοινί στο λαιμό, που είχε φανεί μέσα σ' εκείνη τη φρικτή κατάσταση, είχε αυτοκτονήσει πριν ένα χρόνο. Το γεγονός αυτό συνέτισε την απελπισμένη γυναίκα. Την έβγαλε από το τέλμα της απόγνωσης, που είναι η χειρότερη παγίδα του διαβόλου. Και εμάς, μας διδάσκει ότι: 1) Ναι! Έχουν έρθει και έρχονται και θα έρχονται από τον «άλλο κόσμο» πολλοί και άγιοι και αμαρτωλοί· και μας το λένε καθαρά, ότι ο θάνατος δεν είναι ΤΕΛΟΣ και ότι μετά τον θάνατο ακολουθεί η ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ, ή η ΑΙΩΝΙΑ ΚΟΛΑΣΗ και 2) Δεν υπάρχει για τον άνθρωπο, μεγαλύτερο λάθος, από το να μην προσδοκά «Ανάσταση νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος».
ΑπάντησηΔιαγραφή