ΠαRάσιτα: To «πειρατικό» που έγινε πειραματικό...

Άρθρο στο Aridaia365.gr - Γράφει ο Ο ΠαRάσιτος

Ήταν ένα μικρό καράβι, ήταν ένα μικρό καράβι που ήταν αταξίδευτο.. που λέει και το παιδικό τραγούδι.. Γιατί το «πειρατικό» που σήκωσε όλη την Ελλάδα στο πόδι, έμεινε τελικά στάσιμο και ακόμα χειρότερα σκούριασε με το πέρασμα του χρόνου? τι μεσολάβησε? Ποιοί και γιατί κατήντησαν το πειρατικό, πειραματικό.. που εξυπηρετούσε τα τερτίπια της εκάστοτε ΕΠΟ? Τί οδήγησε εκεί την Εθνική ομάδα αλλά και την συνολική εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου, καθρέφτη του οποίου αποτελεί η Εθνική? Πήραμε τα ηθικά διδάγματα που έπρεπε από το έπος του 2004? Ή μείναμε στα ηθικά πλεονεκτήματα..?



Η αδιαμφισβήτητη επιτυχία του 2004 στηρίχθηκε σε δυο άξονες, την ομαδικότητα που είχε στόχο το κοινό συμφέρον αλλά και το σεβασμό και την έμπνευση που εξέπεμπε ο μεγάλος Ότο Ρεχάγκελ.. Το πετυχημένο μεσοδιάστημα της εποχής Σαντος, οφειλόταν στην καθολικά αποδεκτή επιλογή του ίδιου το Φερνάντο στη θέση του εκλέκτορα αλλά και στις αποδεδειγμένες γνώσεις του, που ήταν παραδεκτές από όλους ανεξαρτήτως οπαδικών πεποιθήσεων, από το πέρασμά του από ομάδες της Πορτογαλίας και της Ελλάδας.. Ο Σάντος κατάφερε να κρατήσει ψηλά τον πήχη και να κάνει τη δουλειά του ανενόχλητος και ανεπηρέαστος. Ήταν βαρια η κληρονομιά εξάλλου και δεν επέτρεπε σε κανένα να παρέμβει στο έργο του.. Και κάπως έτσι η περίοδος Σάντος χαρακτηρίστηκε και ήταν επιτυχής! Αυτό όμως ήταν και το κύκνειο άσμα..

Ακολούθησαν αλλαγές στην ΕΠΟ και στη Super League.. με αποτέλεσμα την επιλογή Σκίμπε.. ενός προπονητή που το μονο κοινό με τον Ότο ήταν η καταγωγή του.. Ωστόσο πουλώντας τη «γερμανική» επιλογή, κάποιοι άρχισαν να αντιμετωπιζουν την Εθνική σαν βιτρίνα για την άνοδο της χρηματηστηριακής αξίας των ποδοσφαιριστών της ομάδας τους.. και κάπως έτσι μπήκε το εγώ πάνω από το εμείς.. βλέπετε η Εθνική ομάδα μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν μαγαζί γωνία.. Ίντριγκες, άστοχες αλλά στην πραγματικότητα «στοχευμένες» επιλογές παιχτών οδήγησαν σε διασυρμούς από τυχάρπαστες αντιπάλους, που μέχρι και σε σκέψεις για παράνομο στοιχηματισμό έβαζαν τον κοινό νου..

Ακολούθησε η επιλογή Αναστασιάδη, που πήγαινε με τα νερά του τότε κουμανταδόρου της ΕΠΟ και της Super League.. φαγωμάρα, ντροπιαστικές ήττες, γραφικότητες, «ξεκατινιάσματα» κλπ.. και πάλι το εγώ πάνω από το εμείς.. ταυτόχρονα με γεγονότα στο πρωτάθλημα που έκαναν το γύρο του κόσμου.. ο πάτος στο βαρέλι ήταν πλέον σε απόσταση βολής... που για έναν καλό πιστολέρο.. ειδικά με τη στήριξη των εγχώριων αρχών.. ήταν βούτυρο στο ψωμί.. πόσο μάλλον όταν στον «ορισμό» πρωταθλητή έμπαινε και το διακύβευμα της συμφωνίας των Πρεσπών..

Και τώρα..τι? Χιμένεθ? Ουζουνίδης? Δέλλας? Διάφορα ακούγονται..αυτό που χρειάζεται στην πραγματικότητα είναι να υπάρξει ξανά κάποιος που να εμπνεύσει, να δώσει το σύνθημα, να ενώσει και με σωστή δουλειά και ταπεινότητα να φέρει την Εθνική ξανά εκεί που της αρμόζει.. με γνώμονα πάντα το 2004.. Πειθαρχία, πνεύμα νικητή, ομαδικότητα και μακριά από παιχνίδια μανατζαρέων και παραγόντων ομάδων που βλέπουν την Εθνική ως ευκαιρία για «πασαρέλα»...

Φυσικά το πνεύμα αυτό πρέπει να περάσει και στον κόσμο.. φαινόμενα αποδοκιμασίας παικτών ομάδων Super League όταν η Εθνική αγωνίζεται σε έδρα που χρησιμοποιείται από άλλη ομάδα της Super League είναι τραγικό να συμβαίνουν και δείχνουν πολλά.. πρέπει να γίνει κατανοητό ότι όποιος φοράει το Εθνόσημο.. είναι ο καλύτερος παίχτης του κόσμου.. Φαίνεται αδιανόητο όταν αυτό συμβαίνει σε συλλογικό επίπεδο.. Μεταγράφεται παίκτης αντίπαλης ομάδας στη δική μας και τον καλωσορίζουμε και τον επικροτούμε που παράτησε τον μισητό αντίπαλο.. ενώ όσο είναι αντίπαλος, στα παιχνίδια της Εθνικής περιμένουμε την πρώτη γκέλα για να τον γιουχάρουμε..

Χαρακτηριστικό των Ελλήνων θα μου πείτε.. από τη μια μέρα στην άλλη γίνεσαι Θεός.. όπως επίσης χαρακτηριστικό των Ελλήνων και η λήθη.. κάποιοι ξέχασαν πως με δουλειά, σοβαρότητα και κόπο το πειρατικό άλωσε την Πορτογαλία.. και τώρα μπαίνουν στο γήπεδο θεωρώντας ότι με τη φανέλα ή με τη μαγκιά μπορείς να κερδίσεις το Σαν Μαρίνο ή τα Νησιά Φερόε.. Ίσως επειδή συνήθισαν με τις εγχώριες διαιτησίες, τα παραρτήματα, τις ομάδες δορυφόρους, τα πιστόλια και το παραγοντιλίκι.. να κερδίζουν τα ματς.. θεωρήσαμε ότι ο τίτλος του 2004 μας δίνει «ηθικό πλεονέκτημα».. δεν ήταν όμως έτσι.. με τόσα τατουάζ, μόνο μάστερ σεφ μπορείς να γίνεις.. 

Δεν είναι τυχαίο που ικανοί ποδοσφαιριστές αλλά και προπονητές που ξεχώρισαν με τις επιδόσεις και τον επαγγλματισμό τους στο ελληνικό πρωτάθλημα, επέλεξαν να φύγουν στο εξωτερικό με κάθε τίμημα παρά να μείνουν συμμέτοχοι σε μια στημένη μιζέρια..

Στην Εθνική ομάδα δεν πρέπει να μπαίνει μπροστά ο επαγγελματισμός.. όταν φοράς το Εθνόσημο, είσαι «στρατιώτης» της Εθνικής.. εκπροσωπείς ένα λαό, παίζεις για ένα Έθνος.. δεν προφυλάσεις τα πόδια σου γιατί ακολουθεί ματς στο Champions League.. ούτε η ομάδα σου επικαλείται τραυματισμό για να μην επιβαρυνθείς από συνεχόμενα παιχνίδια εν όψη επερχόμενου ντέρμπι της.. αλλά ποιός να περάσει αυτό το πνεύμα?

Είναι όμως και θέμα νοοτροπίας.. είναι τιμή να φοράς τη φανέλα της Εθνικής, είναι τιμή να σε επιλέγει ο ομοσπονδιακός προπονητής.. όπως είναι τιμή και καμάρι να χαίρεσαι για τις επιτυχίες και λογικό να λυπάσαι για τις αποτυχίες της Ελλάδας.. Δυστυχώς όμως, αν βγάλεις τη σημαία σου στο μπαλκόνι για  να πανηγυρίσεις μια νίκη της Εθνικής το λιγότερο που μπορεί να συμβεί είναι να χαρακτηριστείς φασίστας.. τα τελευταία χρόνια συζητάμε ακόμα και τα αυτονόητα..

Και κάτι εντελώς ποδοσφαιρικό, που οδήγησε στην τρέχουσα κατάσταση.. είναι οι στρατιές ξένων ποδοσφαιριστών που έρχονται κάθε χρόνο... καραβιές μέτριων παιχτών που έρχονται απο πρωταθλήματα όπως Γαλλίας Β, Ισπανίας Β κλπ. στερούν τη θέση στην ενδεκάδα από Έλληνες παίχτες που κατά συνέπεια παραμένουν να θεωρούνται «ταλέντα» μέχρι και σε ηλικία των 24 ετών.. και κάπως έτσι οι Έλληνες παίχτες δεν εξελίσσονται.. με λογικό αντίκτυπο στην ποιότητα ποδοσφαίρου που παρακολουθούμε στο ελληνικό πρωτάθλημα αλλά Εθνικό μας συγκρότημα.. που τελευταία παίζει φάλτσα...

Συμπερασματικά λοιπόν, θα μπορούσε κανείς να πει ότι αυτά που μας δίδαξε το 2004, πρέπει να φρεσκαριστούν στη μνήμη όλων.. ποδοσφαιριστών, προπονητών, παραγόντων και φιλάθλων.. με οδηγό το πνεύμα, την ομαδικότητα και την αυταπάρνηση εκείνης της ΟΜΑΔΑΣ, πρέπει να μπουν βάσεις για ένα νέο ξεκίνημα χωρίς προκαταλήψεις και εμμονές.. οπαδισμός, παραγοντιλίκι και προσωπικό συμφέρον δεν χωράνε εδώ.. είναι «Εθνικό» το θέμα.. μέσα από τη συνεργασία όλων των εμπλεκόμενων και με σοβαρή και συστηματική δουλειά θα ξαναπετύχουμε.. η επιτυχία του «εμείς» θα βοηθήσει και όλα τα «εγώ».. ας είμαστε αισιόδοξοι.. όλοι μαζί μπορούμε.. να κάνουμε πάλι το πειραματικό... ΠΕΙΡΑΤΙΚΟ ΞΑΝΑ!

O ΠαRάσιτος...