Ο Λ. Προκοπίδης για την σύνδεση της Αλμωπίας προς Βορρά

Διαβάστε την ανάρτηση του Λάκη Προκοπίδη

Κυρίαρχο στοιχείο της τελευταίας συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου Αλμωπίας(9-3-21), ήταν η αλλαγή στάσης του Δημάρχου Αλμωπίας, στο θέμα της διασυνοριακής σύνδεσης με την γείτονα χώρα, από την Αλμωπία. 

Στα πλαίσια της ενημέρωσης του Δημοτικού Συμβουλίου από τον Δήμαρχο, για τις επαφές που είχε με Κυβερνητικούς παράγοντες στην Αθήνα, προσπάθησε να δικαιολογήσει την διαφοροποίηση της θέσης του, σχετικά με την αναγκαιότητα κατασκευής του έργου με αστήρικτες δικαιολογίες του τύπου, αν δεν υπάρξει σύνδεση με την Εγνατία, θα είναι ανώφελη η κατασκευή του έργου ή ότι ο δρόμος θα χάσει τον δασικό του χαρακτήρα και δεν θα μπορούν να κινούνται μεγάλα φορτηγά αυτοκίνητα που θα μεταφέρουν την ξυλεία που υλοτομείται. Αυτή η αλλαγή στάσης του Δημάρχου εγκυμονεί κινδύνους για την προοπτική κατασκευής του έργου και απεμπολεί όλα όσα πέτυχαν μέχρι τώρα τοπικοί Κυβερνητικοί παράγοντες.

Δεν έχω καταλάβει, ποιος είναι ο πραγματικός λόγος για την αλλαγή στάσης του Δημάρχου, σε ένα τόσο κρίσιμο θέμα και στο οποίο όλες οι παρατάξεις ήταν σύμφωνες με την κατασκευή του έργου και το είχαν εντάξει προεκλογικά στο πρόγραμμα που κατέθεσαν στους πολίτες του Δήμου. Ένα έργο Εθνικής σημασίας, που αφορά διακρατικές συνεργασίες και χρηματοδότησης από Ευρωπαϊκά προγράμματα.

Για άλλη μια φορά, ο Δήμαρχος παρεκκλίνει της συζήτησης και αποπροσανατολίζει τους πολίτες, για τους βασικούς στόχους και τις προτεραιότητες που πρέπει να έχει  ο Δήμος στα μεγάλα έργα. Με άλλα λόγια και με όρους ποδοσφαίρου, πετάει  την μπάλα στην κερκίδα, προκειμένου να κρύψει την αδυναμία του, στην έλλειψη στρατηγικής και χάραξης  σχεδιασμού ανάπτυξης του Δήμου. 

Βασική προτεραιότητα του Δήμου, θα πρέπει να είναι η τουριστική του προοπτική και η αύξηση της επισκεψιμότητας των πολιτών, που θα επιφέρει την συνολική ανάπτυξη της Αλμωπίας. Η εύκολη και γρήγορη πρόσβαση στην Λουτρόπολη θα πρέπει να είναι βασική προτεραιότητα στην ατζέντα του Δήμου. Σε αυτήν την κατεύθυνση θα πρέπει να εργαστεί ο Δήμος, ιεραρχώντας τα έργα που πρέπει να κατασκευαστούν και θα συμβάλουν στην επίτευξη του στόχου.

Το έργο της διασυνοριακής σύνδεσης με την γείτονα χώρα από την Αλμωπία, τέθηκε για πρώτη φορά την δεκαετία του΄80 από τον τότε Πρόεδρο του Εμπορικού Συλλόγου Αριδαίας κ. Κώστα Τοξίδη. Για την αναγκαιότητα του έργου ο αείμνηστος Σταύρος Ιωαννίδης  επανειλημμένα είχε αρθρογραφήσει στην εφημερίδα "Ηχώ της Αλμωπίας".

Στις αναφορές τους οι κ.κ. Τοξίδης & Ιωαννίδης πρότειναν την διαδρομή μέσω Προμάχων αξιοποιώντας το δασικό δρόμο που είχε κατασκευάσει το Δασαρχείο Αριδαίας, για την εξυπηρέτηση των υλοτόμων της Επαρχίας.

Το θέμα για πολλά έτη είχε ξεχαστεί και το θυμόντουσαν οι υποψήφιοι στην διάρκεια των προεκλογικών περιόδων.

Στα μέσα  της δεκαετίας του ΄90 το θέμα επανήλθε και υπήρξε μια σοβαρή προσέγγιση,  με την ενασχόληση πολλών Υπουργείων που άπτονται της διάνοιξης μιας διασυνοριακής διάβασης(συνολικά επτά, από τα οποία κάποια είχαν αντίθετη άποψη, καθώς δεν είχε λυθεί το θέμα του ονόματος). Μάλιστα έφθασε σε επίπεδο εξαγγελιών, που θα γίνονταν στην Αριδαία, με την παρουσία υψηλόβαθμου κυβερνητικού στελέχους του γειτονικού Κράτους. Κάτι όμως, που τελικά δεν κρίθηκε σκόπιμο.

Συγχρόνως, έπεσε στο τραπέζι και δεύτερη πρόταση από το τότε Δήμο Εξαπλατάνου, για μια νέα διαδρομή μέσω Νότιας-Περίκλειας -Φυλάκιο Παπαγιάννη(ΟΥΜΑ).

Τις διαδρομές επισκέφθηκαν εμπειρογνώμονες και ανέδειξαν τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της κάθε διαδρομής. Η πρώτη ήταν πιο σύντομη αλλά είχε πολύ μεγάλο βαθμό δυσκολίας στην κατασκευή μικρών παρεμβάσεων στον ήδη υπάρχοντα δασικό δρόμο. Επιπλέον, στα περισσότερα σημεία υπήρχαν ανηφόρες που ξεπερνούσαν τα επιτρεπτά όρια και άρα απαιτείτο νέα χάραξη σε πολλά σημεία. Το σημαντικότερο πλεονέκτημα για την συγκεκριμένη διαδρομή ήταν ότι οι βόρειοι γείτονες είχαν έτοιμο οδικό δίκτυο από την απέναντι πλευρά.

Η διαδρομή μέσω ΟΥΜΑΣ ήταν πολύ πιο εύκολη, με προσήλια εδάφη, χωρίς μεγάλες υψομετρικές διαφορές, με πολύ μικρότερο κόστος και με ήδη υπάρχουσες εγκαταστάσεις. Τα μειονεκτήματα της διαδρομής αυτής ήταν η μεγαλύτερη απόσταση και το γεγονός ότι απέναντι δεν υπήρχε έτοιμο οδικό δίκτυο που θα συνέδεε τις δύο χώρες.

 

Η πρώτη διαδρομή είχε κριθεί επικρατέστερη, μετά από σχετικές επαφές.

Το κόστος με τις απαραίτητες παρεμβάσεις(διάνοιξη του υπάρχοντος δασικού δρόμου-τεχνικά έργα στήριξης των πρανών -μικρές γέφυρες αλλά  νέα χάραξη σε πολλά σημεία) προκειμένου ο δρόμος να πληροί τις στοιχειώδεις απαιτήσεις ενός εθνικού οδικού άξονα, ξεπερνούσε τα πενήντα(50) δις δραχμές.

Το έργο δεν προχώρησε γιατί υπήρχαν αντιρρήσεις από κάποια Υπουργεία, με αποτέλεσμα να μην χαρακτηριστεί επιλέξιμο για να ενταχθεί σε κάποιο πρόγραμμα. 

Έκτοτε το θέμα ξεχάστηκε... και επανήλθε μετά την συμφωνία των Πρεσπών, όπου τα πράγματα ήταν πιο εύκολα, καθώς είχε λυθεί το ακανθώδες ζήτημα του ονόματος με την γειτονική χώρα. Η τότε Κυβέρνηση και οι Κυβερνητικοί Βουλευτές, επέλεξαν τη λύση των Προμάχων, με την βελτίωση του υπάρχοντος δασικού δρόμου και δημιουργώντας με ΦΕΚ, επίσημη διασυνοριακή δίοδο.