Μπάμπης Αναγνωστόπουλος: Έτσι σκότωσα την Κάρολαϊν - Σκότωσα τον σκύλο για να γίνω πιστευτός

Έτσι σκότωσα την Κάρολαϊν

Για τους λόγους που επιχείρησε να ενδυθεί το ρόλο του τεθλιμμένου χήρου επί 37 ημέρες μίλησε στην απολογία του ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος.

Ο κατηγορούμενος όπως είπε χαρακτηριστικά η ζωή του τελείωσε πριν από ένα χρόνο ακριβώς, όταν σκότωσε την 20χρονη σύζυγό του, Κάρολαϊν Κράουτς, μέσα στο σπίτι τους στα Γλυκά Νερά. 

Όπως είπε χαρακτηριστικά στην απολογία του ο κατηγορούμενος μετά τη δολοφονία, δεν είχε λογική και καθαρό μυαλό.

Πρόεδρος: Αυτό που παρουσιάσατε έγινε πιστευτό. Εγω προσωπικά σας πίστεψα. Αυτό το έγκλημα το βιώσαμε όλοι. Η ελληνική αστυνομία επικήρυξε τους ληστές. Πότε άρχισε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και να στήνετε το σκηνικό της ληστείας;

Μπάμπης: Η πρώτη σκέψη είναι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πιστέψει κάνεις ότι έγινε ληστεία χωρίς να πειράξουν τίποτα. Η μόνη απίστευτη σκέψη που έκανα για να το πιστέψουν ήταν να κάνω κακό και στο ζωάκι. Στο απελπισμένο μου μυαλό ήταν η πρώτη σκέψη. Πήρα το σκυλί και έβαλα στο κολάρο το λουρί του και το έβαλα στο κάγκελο της σκάλας. Την ώρα που διήρκησε ο θάνατος της και έκλαιγε, εγώ έφυγα και πήγα στην κουζίνα γιατί δεν μπορούσα να το βλέπω.

Είχα πάρει το μωρό στην αγκαλιά μου για να μη βλέπει όλο αυτό το σκηνικό.

Ό,τι θυμάμαι από τις τέσσερις και μετά είναι θολό. Το πρώτο που σκέφτομαι μετά είναι να ανακατέψω τη βιβλιοθήκη. Πέταξα κάτω τη Μονόπολη. Τραβηξα το καλώδιο της κάμερας. Δεν υπήρχε κανένα πλάνο. Έβγαλα την κάρτα μνήμης. Πανικόβλητος έτρεχα στο σπίτι και έκανα ό,τι είχε τη λογική του παραλόγου.

Πρόεδρος: Γιατί επιλέξατε να βάλετε το βρέφος πάνω στη μητέρα του;

Μπάμπης: Θα ήταν καλύτερα στην κούνια της. Στην κατάσταση που φτάσαμε, στα σκατά που φτιάξαμε, ήθελα να είναι το παιδί όσο το δυνατόν καλυτερα. Τελευταία κίνηση ήταν να δεθώ με σπάγγο. Έδεσα τα πόδια και τα χέρια μεταξύ τους και είχα δέσει τα μάτια και το στόμα μου.

Πρόεδρος: Γιατί δεν βρέθηκαν αποτυπώματα στα αντικείμενα που αγγίξατε και συνδέονται με την μετέπειτα συγκάλυψη;

Μπάμπης: Κάποια στιγμή, όταν έβγαλα το παράθυρο έβαλα τα γάντια της μηχανής. Ενδεχομένως και την κάμερα να την έβγαλα με τα γάντια. Κάποια στιγμή κατέβηκα στο υπόγειο πήρα τα γάντια για να κάνω τα υπόλοιπα της συγκάλυψης.

Πρόεδρος: Αμέσως μετά το μήνυμα προκύπτει ότι είσαστε στο υπόγειο. Τι δουλειά είχατε στο υπόγειο ενώ είχατε και το παιδί υπό την προστασία σας…

Μπάμπης: Κατά λάθος δεν μπόρεσα να καλέσω με την πρώτη την αστυνομία. Χρησιμοποίησα τα χέρια μου.

Πρόεδρος: Ακολούθως αναφέρετε στις αρχές τα περί ληστείας και επί 37 ημέρες αποκρύψετε το έγκλημα. Αυτό σας ήταν εύκολο;

Μπάμπης: Καθόλου εύκολο. Οι 37 αυτές ημέρες για ό,τι αδικαιολόγητο έγινε δεν ήταν λιγότερο βασανιστικές.

Πρόεδρος: Αν σας βασάνιζε αυτό γιατί δεν πήγατε στις αρχές να πείτε την αλήθεια;

Μπάμπης: Σκέφτομαι ότι το μωρό μου που ήταν όλη μου η ζωή όπως και η μητερα του ήμουν στον καναπέ στο πατρικό μου με αγκαλιά το μωρό μου και έκλαιγαν όταν γνώρισα τους ανθρώπους στο Ανθρωποκτονιών ειλικρινά πίστευα ότι αργά ή γρήγορα θα έβρισκαν την αλήθεια.. Είχα πολλές ευκαιρίες αν ήθελα να έχω φύγει, αν η βούληση μου ήταν να παρατήσω τους πιο κοντινούς ανθρώπους.

Πρόεδρος: Παραμείνατε εδώ για να αντιμετωπίσετε τις συνέπειες των πράξεών σας;

Μπάμπης: Εγω είναι αδύνατον να συνειδητοποιήσω ότι δεν θα ξαναδώ τη γυναίκα μου. Το μονο που μπορούσα να κάνω ήταν να έχω αγκαλιά την κόρη μου και ότι δεν θα την αφήσω ποτέ. Ήλπιζα ότι με κάποιο μαγικό τρόπο θα το κατάφερνα.

Πρόεδρος: Είχατε το ηθικό ανάστημα να μεγαλώσετε αυτό το παιδί;

Μπάμπης: Εγώ ήμουν διαλυμένος και το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν κάθε δευτερόλεπτο να προσπαθώ για εκείνη που δεν θα γνωρίσει τη μητέρα της εξαιτίας μου. Και η Κάρολαϊν θα έπρεπε να είναι δίπλα μου. Όχι εδώ. Να είμαστε κάπου αλλού. Στο παιδί μου αξίζουν τα πάντα αλλά τα πάντα δεν θα τα έχει ποτέ γιατί δεν έχει τη μανούλα της, την οποία της τη στέρησαν εγώ.

Πρόεδρος: Στερήσετε από την πεθερά σας αυτό για το οποίο θρηνούσε.

Μπάμπης: Θρηνούσαμε μαζί. Είστε σε μια δίκη που ο άνθρωπος που δικάζεται θρηνεί κάθε μέρα.

Πρόεδρος: Κερδίσατε την ελευθερία σας για τριάντα επτά ημέρες και μεγαλώνατε το παιδί σας.

Μπάμπης: Η ζωή μου τελείωσε πέρυσι τέτοια μέρα. Όταν έχασα την Κάρολαϊν.

Έτσι σκότωσα την Κάρολαϊν

Ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος κατά τη διάρκεια της πολύωρης απολογίας του περιέγραψε πώς αφαίρεσε τη ζωή της 20χρονης συζύγου του, Κάρολαϊν, μέσα στο σπίτι τους στα Γλυκά Νερά, ανεβαίνοντας πάνω της με ένα μαξιλάρι.

Αφορμή -όπως είπε- ήταν η ένταση που υπήρξε ανάμεσα στο ίδιο και την Κάρολαϊν την ίδια ημέρα νωρίτερα. «Ήταν η πρώτη φορά που σε μία τέτοια έκρηξη, πήρε την μπάλα η μικρή» ανέφερε ο κατηγορούμενος.

Το δόλιο σχέδιο του Μπάμπη Αναγνωστόπουλου: Παρουσιάζει την Καρολάιν ως ασταθή και βίαιη προσωπικότητα – «Με χτυπούσε»

Φτάνοντας στα επίμαχα λεπτά, αφού προηγουμένως ανέλυσε για περισσότερη από μισή ώρα ξανά και ξανά, τι έκανε στις περιπτώσεις που η Κάρολαϊν νευρίαζε, είπε: «Στο άνοιγμα της πόρτας δεν κατάλαβε κάτι. Όταν κάθισα στο κρεβάτι δίπλα της, το κατάλαβε. Κινήθηκε, γύρισε το κεφάλι. Πήγα να την πάρω αγκαλιά για να δείξω ότι τελείωσε. Πήγε να τιναχθεί και με τον αριστερό αγκώνα αντέδρασε, τυπου «μη με αγκαλιάζεις». Κατάλαβα ότι δεν ήταν θετική. Σαν να λέει «πάλι ήρθες;». Πίστευα ότι θα της είχε περάσει».

Πώς έγινε ο φόνος

Ο κατηγορούμενος με πολλά πισωγυρίσματα στην περιγραφή του περιέγραψε τι έγινε, όταν ανέβηκε στην κρεβατοκάμαρα, όπου βρισκόταν η Κάρολαϊν στις 4 τα ξημερώματα της 11ης Μαΐου 2021.

Π: Το είχατε δεδομένο ότι έχει αλλάξει κάτι στην ψυχολογία της;

Μ: Το θεωρούσα το ποιο πιθανό και το ήλπιζα.

Π: Εγώ σας ρωτώ αν το είχατε δεδομένο. Τι άλλαξε από τις προηγούμενες φορές;

Μ: Σε όλα τα περιστατικά βίας που είχαν συμβεί μετά από λίγο ηρεμούσε.

Π: Τι ακολούθησε; Σας είπε κάτι;

Μ: Γύρισε με κοίταξε, είπε «φύγε» και «μη μου φέρεις τη μικρή». Εγώ της είπα «αγάπη μου..».

Π: Το «αγάπη μου» δεν δηλώνει βρασμώ ψυχικής οργής, το «αγάπη μου» δε δηλώνει κάτι τέτοιο.

Μ: Όσο πιο έντονα έκανε κινήσεις «φύγε», η πρώτη μου κίνηση δεν θα ήταν να την πιάσω απότομα. Αρχικά, πήγα να την αγκαλιάσω.

Π: Χρησιμοποιήσατε και τον κορμό σας;

Μ: Ναι. Μετά το πρώτο χτύπημα ανέβηκα και στο κρεβάτι πάνω της.

Π: Γιατί ανεβήκατε πάνω της;

Μ: Έτσι όπως χτυπιόταν, προσπαθούσα να την αγκαλιάσω. Μην προσπαθείτε να βρείτε ιδιαίτερη λογική εκείνη τη στιγμή. Ήθελα να της πως «χτύπησες τη μικρή».

Π: Ναι, αλλά όταν τη χτύπησε εσείς φύγατε, δεν είπατε κάτι. Είχαν περάσει 2,5 ώρες.

Μ: Εκείνη την ώρα είχα ένα κράμα θυμού, θλίψης και στενοχώριας. Δεν υπήρχε ένας φόβος για το παιδί.

Π: Υπήρχε συμπεριφορά της μάνας μέχρι εκείνη την ημέρα που να σας φόβισε για το παιδί;

Μ: Όχι ήταν η πρώτη φορά, που το ξέσπασμα της αυτό επηρέασε και το παιδί.

Π: Το «άθελα της» δίνει άλλη βαρύτητα στην πράξη σας.

Μ: Δεν το πήρε και το χτύπησε, θα αντιδρούσα αλλιώς, ήθελα να κατευνάσω τα πνεύματα. Ήθελα να ηρεμήσει.

Π: Πώς θα ηρεμούσε, ενώ ήσασταν από πάνω της;

Μ: Η συγκεκριμένη φορά ήταν η εξαίρεση.

Π: Η εξαίρεση που αφαιρεί τη ζωή.

Μ: (Με λυγμούς) το ξέρω. Ίσως έφτασα στα όρια μου. Από τις 1.000.000, την 1.000.001 αντέδρασα έτσι.

Π: Ποτέ νιώσατε εκτός ελέγχου;

Μ: Όταν με έδιωχνε, ενώ της έλεγα «κατάλαβες τι έκανες; Χτύπησες το παιδί».

Π: Το είχε κάνει άλλες τρεις φορές όταν ανεβήκατε ξανά και σας έδιωχνε.

Μ: Στο μυαλό μου το θολωμένο δεν περίμενα ότι μετά από τόσες ώρες… περίμενα ότι θα δω μια φυσιολογική αντίδραση. Αντί της αντίδρασης που περίμενα, κάτι έστω προς το θετικό από μέρους της, συνέβη ακριβώς το αντίθετο.

Η σκηνή του φόνου

Μετά από πολλές ερωτήσεις της προέδρου περιέγραψε τελικά πώς έγινε ο φόνος.

«Ανέβηκα πάνω της για να μη μπορεί με ευκολία να με χτυπήσει. Της έλεγα «σε παρακαλώ ηρέμησε, χτύπησες το παιδί». Μετά από αυτό το χάος. Την πίεσα με το πρόσωπο στο μαξιλάρι. Πήγαινε να μου φωνάξει. Στα πρώτα δευτερόλεπτα, το κεφάλι της δεν είναι προς το στρώμα. Έλεγε «σήκω, παράτα με, φύγε». Δε θέλω να πω χειρότερα. Κάποιες από τις κοινές βρισιές. Μετά, πήρα το μαξιλάρι μου και το χρησιμοποίησα πάνω στο κεφάλι της. Δεν υπήρχε σκοπός εκείνη τη στιγμή. Δεν υπήρχε λογική. Μέσα στο μυαλό μου εκείνη την ώρα… δε μπορώ ακόμα να το εξηγήσω», ανέφερε.

Π: Έγινε κάτι που σας ανέβασε την ένταση;

Μ: Η αντίδραση της.

Π: Τι θα έπρεπε να κάνει;

Μ: Καλά έκανε. Εγώ περιγράφω τι έγινε. Ήταν τόσο θολωμένο το μυαλό μου. Με ρωτάτε τι προσπαθούσα να επιτύχω πιέζοντας το κεφάλι της γυναικας μου με το μαξιλάρι και λέγοντας «μη ξαναχτυπήσεις τη μικρή».

Π: Δεν καταλαβαίνατε τι θα προκαλέσετε με το μαξιλάρι; Αναφερθήκατε σε ένα πλάσμα που λατρεύατε σα να είναι παρούσα.

Μ: Ακόμα τη λατρεύω. Ψάχνω να βρω λογική σε ένα σημείο που δεν υπάρχει.

Π: Εκείνη τη στιγμή δε σκεφτήκατε τον έρωτα σας για την κοπέλα; Δεν είχατε περίστροφο. Είναι η γυναίκα των ονείρων σας.

Μ: Δε σκέφτηκα κάτι με καθαρό μυαλό. Είχα μια έκρηξη χωρίς λογική.

Π: Εσείς θεωρείτε ότι αυτά που μας είπατε είναι τόσο σοβαρά και τόσο σπουδαία για να οδηγηθεί ένας άνθρωπος στο έγκλημα;

Μ: Αυτό που λέω, είναι αυτό που έγινε.

Η πρόεδρος του δικαστηρίου με δεδομένο ότι ο κατηγορούμενος γνωρίζει και πρώτες βοήθειες τον ρώτησε πώς τελικά κατάλαβε ότι η γυναίκα του είναι νεκρή.

«Κατάλαβα ότι είναι νεκρή από τους σφυγμούς και από ότι ήταν ανοιχτά τα μάτια της. Είχε αιμάτωμα. Άρχισα να κλαίω. Να κινούμαι πάνω κάτω στο δωμάτιο. Ακολούθησαν χαοτικές στιγμές. Τραβάω τα μαλλιά μου. Κλαίω, περπατάω πάνω κάτω στο δωμάτιο. Είμαι σε πλήρη σύγχυση και διάλυση. Αυτό διαρκεί κάποια λεπτά. Η πρώτη κίνηση ήταν να κατέβω, τρέχοντας κάτω να δω ότι η μικρή κοιμάται καλά στον καναπέ. Είναι αδύνατο να συνειδητοποιήσω τι έχει συμβεί. Έτρεξα ξανά επάνω γιατί δε μπορούσα να συνειδητοποιήσω τι έγινε».