«Η Ελλάδα που ονειρευόμασταν, γεννήθηκε στη Σκωτία»

Άρθρο του Αντώνη Καρατζίδη

Κάποιες βραδιές είναι γραφτό να μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μας. Είναι αυτές που δεν είναι απλά νίκες, δεν είναι απλά προκρίσεις.

Είναι οι βραδιές που μια ομάδα μεταμορφώνεται, βροντοφωνάζει την παρουσία της και κάνει όλη την Ευρώπη να γυρίσει το κεφάλι και να την προσέξει. Και η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, μέσα στη «φωλιά» των Σκωτσέζων, δεν πήγε απλώς να παίξει ένα παιχνίδι, αλλά πήγε για να γράψει ιστορία, και το έκανε.

Και δεν τη γράφουν οι αριθμοί, αλλά οι άνθρωποι. Όμως υπάρχει ένας αριθμός που δεν γίνεται να αγνοηθεί, 22,7 έτη. Αυτός ήταν ο μέσος όρος ηλικίας της ελληνικής ενδεκάδας. Μια ομάδα από παιδιά που, αν δεν φορούσαν το εθνόσημο, θα μπορούσες να τους περάσεις για μια παρέα νεαρών φίλων που μαζεύτηκαν σε μια αλάνα να παίξουν την μπαλίτσα τους. Κι όμως, αυτά τα «παιδιά» στάθηκαν σαν γίγαντες μέσα στο «Χάμπντεν Παρκ» το οποίο και άλωσαν, αποδεικνύοντας ότι το μέλλον δεν έρχεται… αλλά είναι ήδη εδώ!

Τρία γκολ (0-3), τρεις υπογραφές σε ένα έπος που θα μνημονεύεται για χρόνια. Από το πρώτο λεπτό, αυτή η ομαδάρα δεν έμοιαζε με καμία άλλη Ελληνική ομάδα που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Δεν είχε φόβο, δεν είχε αμφιβολίες, δεν είχε καν στο μυαλό της την πιθανότητα να φύγει χωρίς τον προβιβασμό. Ήταν ένας στρατός έτοιμος για μάχη, με όπλα το πάθος, τη θέληση και το αδιαπραγμάτευτο πείσμα να αποδείξει ότι ανήκει στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Ο Κωνσταντέλιας, αυτό το παιδί που παίζει σαν να είναι γεννημένο για μεγάλες στιγμές, έβαλε την υπογραφή του πρώτος. Μια στιγμή, μια επαφή, μια εκτέλεση με ένα υπέροχο πλασέ, που έδειξε σε όλους πως η Ελλάδα είχε πάει εκεί για να διεκδικήσει. Κι έπειτα, ο μικρός Καρέτσας. Δεκαεφτά ετών! Ναι καλά διαβάσατε αλλά με θράσος μεγαλύτερο κι από το «Χάμπντεν Παρκ».

Πήρε τη μπάλα και την έστειλε εκεί που δεν μπορούσε να τη φτάσει κανείς. Και το κερασάκι στη πολλή γλυκιά τούρτα, ο Τζόλης! Ο παίκτης που όταν βλέπει δίχτυα δεν σκέφτεται τίποτα άλλο πέρα από το να τα σκίσει και να έρθει σε ιδιαίτερη επαφή μαζί τους. Ένα τελείωμα που μόνο οι σκόρερ με το ένστικτο του μεγάλου επιθετικού μπορούν να εκτελέσουν, δίχως να αφήσει κανένα ενδεχόμενο απόκρουσης στον αντίπαλο τερματοφύλακα.

Δεν ήταν μια νίκη απλή. Δεν ήταν μια τριάρα που μπήκε τυχαία. Ήταν ένας θρίαμβος που χτίστηκε με αίμα, ιδρώτα και αποφασιστικότητα. Και πίσω από αυτούς τους παίκτες, υπάρχει ενας προπονητής που τόλμησε. Ο Κύριος (με "Κ" κεφαλαίο) Γιοβάνοβιτς δεν πήγε στη Σκωτία για να κάνει διαχείριση. Δεν πήγε για να παίξει «κλεφτοπόλεμο». Πήγε για να πάρει τον προβιβασμό με ποδόσφαιρο. Και αυτό έκανε.

Και δεν ήταν μόνο αυτοί. Όλοι όσοι πάτησαν το χορτάρι έδωσαν κάτι. Ο Τζολάκης, μόλις 22 ετών, με την ψυχραιμία του και τις καθοριστικές επεμβάσεις του, απέδειξε γιατί θεωρείται το next big thing κάτω από τα Ελληνικά δοκάρια εμπνέοντας εμπιστοσύνη και σιγουριά. Ο Μαυροπάνος και ο Κουλιεράκης, δύο στόπερ που ακόμα δεν έχουν πατήσει τα 28 τους, έδειξαν ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει και πάλι αμυντικούς "ταύρους" που δεν μασάνε. Ο Γιαννούλης και ο Βαγιαννίδης, δύο πλάγια μπακ, που κάλυπταν κάθε σπιθαμή του γηπέδου, δίνοντας μάχες μέχρι τέλους.

Στη μεσαία γραμμή, ο Ζαφείρης και ο Μουζακίτης (μόλις 18 ετών!) κατάπιαν τα χιλιόμετρα. Νέοι, γεμάτοι ενέργεια, χωρίς κανένα δισταγμό απέναντι σε πιο έμπειρους αντιπάλους. Ο Κωνσταντέλιας έκανε μαγικά με την μπάλα, ο Καρέτσας έδειξε ότι η νέα γενιά δεν έχει όρια, και ο Παυλίδης, ακόμα και αν δεν σκόραρε, έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα, έπαιξε για την ομάδα, κράτησε μπάλα, δημιούργησε χώρους φορώντας το περιβραχιόνιο με τιμή στο αριστερό μπράτσο.

Και τέλος, ο Τζόλης! Δεν υπάρχει επιθετικός σαν κι αυτόν στην ηλικία του. 22 χρονών και με το βλέμμα του killer. Δεν φοβάται, δεν διστάζει, δεν σταματά ποτέ. Και με αυτό το γκολ, έβαλε την υπογραφή του σε μια από τις μεγαλύτερες νίκες της σύγχρονης Εθνικής.

Αυτή η Ελλάδα είναι μια ομάδα που θες να βλέπεις. Μια ομάδα που δεν αμύνεται από φόβο αλλά επιτίθεται από πίστη. Μια ομάδα που έχει ξεχάσει τι σημαίνει «συμβιβασμός» και πλέον μιλάει μόνο τη γλώσσα των νικητών. Ένα αντιπροσωπευτικό συγκρότημα που αγαπιέται και γεμίζει μαγαζιά και γήπεδα για να την παρακολουθούν. Με μέσο όρο ηλικίας 22,7 ετών! Κανείς δεν το περίμενε, κανείς δεν το είχε φανταστεί, αλλά αυτοί οι νεαροί απέδειξαν πως δεν χρειάζεσαι εμπειρία για να κερδίσεις, αλλά καρδιά, πάθος και πίστη.

Και αν αυτό ήταν μόνο η αρχή, τότε ας προετοιμαστούμε για ακόμα περισσότερες τέτοιες βραδιές.

Άρθρο του Αντώνη Καρατζίδη.