Δήμητρα Σταύρου: Η εξομολόγηση της συντοπίτισσας μας Ηθοποιού - Χορεύτριας

Δείτε την συνέντευξη της στο All4fun

Ξεκίνησα χορό και συγκεκριμένα μπαλέτο στην εφηβεία μου μετά απο παρότρυνση φίλων μου. Από εκείνη την στιγμή κόλλησα το μικρόβιο και δεν σταμάτησα ποτέ. Ακόμα και τώρα κάνω μαθήματα drop in.

* Όταν έφτασε η ώρα να γράψω τη διπλωματική μου, άρχισε κάτι μέσα μου να με τρώει. Ότι ίσως να μη θέλω να κανω αυτό. Οπότε έκανα την ερώτηση “πώς θέλεις τελικά να ζήσεις την ζωή σου, βρε κορίτσι μου;”. Και η απάντηση ήρθε αρκετά αβίαστα θα πω. Προφανώς ήταν κάτι που το ειχα καλά κρυμμένο μέσα μου και τότε βρήκε τον χώρο να βγει στην επιφάνεια. Ξεκίνησα αμέσως μαθήματα σ’ ένα θεατρικό εργαστήρι στην Ξάνθη με σκοπό να δώσω εξετάσεις την επόμενη χρονιά.

* Το θέατρο ειναι μοίρασμα, είναι πραγματική επικοινωνία με τον παρτενέρ σου. Είναι “ακούω” και “ξεκουράζομαι στα μάτια” του απέναντί μου μέσα σε μια συνθήκη που την έχουμε “φάει ” και λέμε μαζί μια ιστορία. Το πιο ωραίο και φροντιστικό ομαδικό άθλημα. Ακόμα και μόνος σου να είσαι πάνω στην σκηνή έχεις παρτενέρ • Τον χώρο.

* Χορός για μένα σημαίνει έκφραση. Κάποιες φορες και ανάγκη. Πιστεύω ότι το σωμα μας λέει πολλά περισσότερα πράγματα απ’ όσα λέει το στόμα μας.

* Το να είσαι καλλιτέχνης στην Ελλάδα του 2025 έρχεται πακέτο μ’ ένα σωρό συνοδευτικά. Από το ψώνιο και την ερώτηση:”Ναι, αλλά ποια είναι η κανονική σου δουλειά;” μέχρι το πολυφορεμενο όσον αφορά το οικονομικό “ναι αλλά κάνεις μια δουλειά που την αγαπάς”. Την ελάχιστη μέριμνα από άποψη μισθών αλλα και ασφάλισης. Με σφραγίδα της απαξίωσης την εξίσωση των πτυχίων μας με απολυτήριο λυκείου.

* Εκείνος που με κρατάει αισιόδοξη είναι το γεγονός ότι υπάρχει η πιθανότητα να μπορέσεις μέσα από μια παράσταση να μετακινήσεις έστω και εναν άνθρωπο και να φύγει λίγο διαφορετικός απ’ ότι ήρθε. Αυτό που με στενοχωρεί εκτός από όλα τα παραπάνω είναι αυτές οι κλειστές πόρτες που υπάρχουν και κάνουμε πως δεν υπάρχουν.

* Το να αποδέχεσαι πράγματα και καταστάσεις απλώς και μόνο επειδή έτσι συνηθίζεται σ’ αυτήν τη δουλειά δε βοηθάει κανέναν. Αντιθέτως διαιωνίζει μια σειρά απο παθογένειες. Αυτό αποτελεί μια προσωπική και έπειτα συλλογική διεκδίκηση. Η πολιτεία σαφώς και φέρει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης. Έχουμε παρατηρήσει την τρομακτική βουτιά των κρατικών επιχορηγήσεων, την υποβάθμιση των σπουδών μας, την απουσία πρόνοιας.

* Το “Τα πήρες όλα κι έφυγες – Η ζωή του Στράτου Διονυσίου” είναι μια παράσταση που καταπιάνεται με τη ζωή ενός ανθρώπου που κατάφερε να γίνει θρύλος. Μέσα από τη διαδρομή του βλέπει κανείς τι συνέβαινε στη χώρα σ’ ενα φάσμα τεσσάρων δεκαετιών. Είναι μια παράσταση που με οδηγό τη μουσική μιλάει για τον Στράτο πρώτα ως άνθρωπο και έπειτα ως τραγουδιστή. Αυτό είναι και το ωραίο. Έχει φτιαχτεί μια πολύ όμορφη ομάδα πάνω και πίσω από την σκηνή και συνολικά αφηγούμαστε την ιστορία του Στράτου.

* Υποδύομαι ένα υπαρκτό πρόσωπο, την Ελένη, η οποία ήταν η βοηθός και το δεξί χέρι του Διονυσίου. Στη δικιά μου ανάγνωση πρόκειται για μια κοπέλα – σαΐτα ιδιαίτερα προστατευτική, που έχει τον έλεγχο και δε φοβάται να μιλήσει ανοιχτά, χωρίς περιστροφές. Είναι αρκετά περίεργο το να έχεις ν’ αντιμετωπίσεις έναν χαρακτήρα που υπάρχει στ’ αλήθεια πόσω μάλλον όταν αυτός ο άνθρωπος είναι εν ζωή. Ωστόσο εκεί που σίγουρα τη συναντάω είναι το κομμάτι του multitasking!

* Με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου γνωριζόμαστε αρκετά χρόνια. Ηταν ο δάσκαλός στην σχολή και η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά στο θέατρο. Από τότε συνεργαζόμαστε τακτικά. Όταν έχεις βρει έναν κωδικα επικοινωνίας με τον άλλον, η δουλειά γίνεται και πιο γρήγορη και πιο εύκολη.

* Θαυμάζω τον τρόπο που σκέφτεται ο Βασίλης, καθώς και το πώς αντιμετωπίζει τα έργα. Αγαπάει τους ηθοποιούς του, τους δίνει χώρο. Το κυριότερο όμως είναι ότι ξέρει τι θέλει από εκείνους και πώς να το επικοινωνεί στον καθένα ξεχωριστά. Στην παράσταση αυτή κατάφερε να παντρέψει την πρόζα, το τραγούδι και τον χορό σε μια συλλογική αφήγηση. Το κείμενο είναι άγκυρα. Χωρίς εκείνο δεν υπάρχει ιστορία. Σ’ αυτό επιστρέφεις πάντα και ο Κωνσταντίνος Σαμαράς έκανε τρομερή δουλειά.

* Αυτό που κρατάω από τις αντιδράσεις του κοινού μέχρι τώρα είναι η συγκίνηση μετά απ’ αυτό το ταξίδι. Εκείνο όμως που μου είχε φανεί τρομερά εύστοχο είναι το σχόλιο ενός συναδέλφου για την παράσταση, ότι έτσι θα ήταν το ελληνικό καμπαρέ.

* Ο “Δον Κιχώτης” είναι μια παράσταση για μικρούς και για μεγάλους. Πρόκειται για μια σύγχρονη διασκευή του κλασικού έργου που μιλάει για τον κόσμο όπως θα έπρεπε να είναι, ενώ παράλληλα θίγει το κομμάτι του στίγματος για ανθρώπους ψυχικά ασθενείς. Δίνει το έναυσμα σε γονείς και εκπαιδευτικους να μιλήσουν στα παιδιά για αυτές τις θεματικές. Είμαστε επτά άνθρωποι και δύο μουσικά όργανα επι σκηνής που για μιάμιση ώρα αναρωτιόμαστε τι είναι πραγματικότητα. Ή τι είναι φαντασία.

* Εδώ έχω τη χαρά να συναντήσω τη Δουλτσινέα που στο έργο μας είναι σερβιτόρα. Μια πολύ άμεση, δυναμική με γρήγορη σκέψη προσωπικότητα, η οποία θέλει να αλλάξει η ζωή της. Νομίζω ότι πρώτα βρήκα το σώμα της, το πώς περπατάει, πώς κινείται και έπειτα τη φωνή της ως απόρροια των παραπάνω. Σε κάθε χαρακτήρα θα πρέπει να βρεις κοινά και διαφορές με εσένα. Άλλωστε ο ρόλος είμαστε εμείς σε συνθήκες που δεν τις έχουμε ζήσει.

* Η συνεργασία με τον Ηλία Καρελλα ήρθε μετά από την ακρόαση – ναι, κάποιοι κάνουν και απο αυτές! – που πραγματοποιήθηκε πέρυσι. Ο Ηλίας έχει καταφέρει να φτιάξει μια δική του ταυτότητα στο παιδικό θέατρο. Ο τρόπος που φέρνει τον κόσμο του θεάτρου σκιών σε συναντηση με το “κανονικό” θεατρο και τη μουσική θα τον χαρακτήριζε κανείς κέντημα.

* Με όχημα ένα αρκετά συμπυκνωμένο κείμενο του Mike Kenny έχει φτιάξει έναν εκρηκτικό Δον Κιχώτη. Η ακρίβεια παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Τα πάντα είναι μετρημένα. Και εδώ έχω υπάρξει τυχερή. Όλη η ομάδα είναι φοβερή και δέσαμε μεταξύ μας πολυ αρμονικά. Είμαστε πολύ χαρούμενοι/ες που η παράσταση θα συνεχιστεί για δεύτερη σεζόν στο θέατρο ΚΑΠΠΑ. Αυτό που κρατάω απο τις αντιδράσεις του κοινού ειναι το ποσό συμμετοχικά ειναι τα παιδιά. Βουτάνε με το κεφάλι μέσα στην ιστορία! Επίσης το πόσο ταυτίζονται και συγκινούνται οι ενήλικες με την αφήγηση.

* Όταν έδωσα πανελλήνιες δεν ήξερα τι θέλω να σπουδάσω. Μου φαινόταν παράλογο να μου ζητάνε στα 17 να ξέρω τι θέλω να κάνω στα 37. Οπότε πήγα βάσει λογικής και είπα βγάλε όσα περισσότερα μόρια μπορείς ώστε να έχεις επιλογές.

* Μπορώ να πω ότι κατέληξα στους Ηλεκτρολόγους (ΗΜ&ΜΥ) της Ξάνθης μέσω Λαμίας επηρεασμένη από ένα βιβλίο του Dan Brown! Αρχικά ήμουν σαν τη μύγα μέσα στο γάλα, γιατί είχα περάσει από θεωρητική κατεύθυνση. Ολοκλήρωσα τις σπουδές μου και δεν εργάστηκα ποτέ πάνω στο αντικείμενο. Έδωσα αμέσως εξετάσεις για το θέατρο.

* Οι πολυτεχνικές σχολές σου αλλάζουν τον τρόπο σκέψης. Αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα διαφορετικά, πιο απλά θα έλεγα. Η πρακτικότητα έρχεται στην επιφάνεια. Κρατάς το ουσιώδες, πετάς το επουσιώδες. Αυτός είναι ένας πολύ βοηθητικός τρόπος να εντοπίσεις τη ραχοκοκαλιά ενός έργου και ενός χαρακτήρα.

* Με τον κινηματογράφο έχω έναν έρωτα. Πολύ σοβαρό! Δεν έχω δει όσες ταινίες θα ήθελα να έχω δει και νομίζω δε θα τα καταφέρω ποτέ. Δε θα μου φτάσει ο χρόνος! Μ’ αρέσει πάρα πολύ όταν βλέπω μια ταινία να καταλαβαίνω ποιος άνθρωπος έχει κάνει την σκηνοθεσία. Το τρίπτυχο της αδυναμίας μου είναι ο David Lynch, ο Won Kar-wai και ο John Cassavetes.

* Δε νομίζω ότι υπάρχει ηθοποιός που θα έλεγε ποτέ ότι δε θέλει να κάνει σινεμά! Ή αν υπάρχουν τέτοιοι ηθοποιοί σίγουρα δεν ανήκω σ’ αυτήν την κατηγορία. Με ενθουσιάζει τρομερά πώς μεσα σε μια απειροελαχιστη κίνηση του ματιού, για παράδειγμα, η οποία “γράφει” τεράστια στην κάμερα, μπορείς να χωρέσεις έναν ολόκληρο κόσμο.

* Και η τηλεόραση είναι ένας χώρος που μ’ ενδιαφέρει. Με ιντριγκάρει πολύ το κομμάτι της διαχείρισης του χρόνου στα γυρίσματα. Θα ήθελα να συμμετάσχω σε μια δουλειά προσεγμένη και ν’ ασχοληθώ με έναν χαρακτήρα που θα τον βλέπω να εξελίσσεται επεισόδιο το επεισόδιο.

* Η σκηνοθεσία μοιάζει με την ενορχήστρωση. Αν αυτή μπάζει, ούτε το κείμενο ούτε οι ηθοποιοί μπορούν να βοηθήσουν να σωθεί το καράβι. Ως βοηθός ειναι πολλές οι αρμοδιότητες που πρέπει να διαχειριστείς. Ανάλογα με τον/την σκηνοθέτη/τιδα που έχεις δίπλα αυτές οι αρμοδιότητες ποικίλλουν. Στην πραγματικότητα κρατάς το σώμα της παράστασης στα χέρια σου.

* Προσωπικά είχα την τύχη να συνεργαστώ με ανθρώπους που δίνουν χώρο και έμαθα πολλά πράγματα δίπλα τους. Απο το πώς στήνεται μια παράσταση από κάτω μέχρι το πώς δουλεύει μια κονσόλα. Η αλήθεια ειναι ότι η σκηνοθεσία είναι κάτι το οποίο ενώ μου αρέσει ταυτόχρονα το φοβάμαι. Για να είμαι απολύτως ειλικρινής δεν έχω βρει ακόμα την ιστορία που θα ήθελα να αφηγηθώ. Όταν αυτή βρεθεί, θα βρω κι εγώ το κουράγιο να το κάνω. Θέλω να πιστεύω.

* Το γράψιμο ήρθε στη ζωή μου μέσα από την σχολή. Ένας δάσκαλός μας λέει “να γράφεις κάθε μέρα από μια φράση”. Μέχρι στιγμής έχω καταφέρει να γράψω ένα μικρό διήγημα που ελπίζω κάποια στιγμή να μεγαλώσει.

* Η μουσική είναι παντού γύρω μας. Μια βρύση μπορεί να στάζει σε ντο δίεση. Επίσης είμαι ένας άνθρωπος που έχω ιδιαίτερη σχέση με τον ρυθμό – μετράω τα πάντα! Ακούω πολλή μουσική, ξεκίνησα να μαθαίνω φλάουτο για μια παράσταση και ήρθε το όργανο και κούμπωσε μαζί μου. Με το τραγούδι ξεκίνησα να ασχολούμαι για ν’ αγαπήσω τη φωνή μου. Μπορούσα να κουρδίσω μόλις άκουγα μια άλλη φωνή αλλά μόνη μου έτρεμα. Είπα λοιπόν να ξεπεράσω αυτόν μου το φόβο και ξεκίνησα με προσανατολισμό το κλασικό τραγούδι.

* Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω αθληθεί ποτέ μου με την στενή έννοια του όρου. Χόρευα πάντα οπότε μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο υπάρχει και η ενδυνάμωση και η αντοχή.

* Η ζωγραφική από την άλλη είναι αυτό που λέμε ότι το έκανα από παιδί. Ζωγραφίζω οποτεδήποτε. Είτε είμαι καλά, είτε δεν είμαι. Δώσε μου ακρυλικά, μια σπάτουλα, χαρτί με το μετρό, μια μουσική να παίζει στο βάθος και δεν χρειάζομαι κάτι άλλο.

* Θεατρικά θα ήθελα να συνεργαστώ με πολλούς ανθρώπους που δεν έχω συνεργαστεί ακόμα. Ο Γιώργος Κουτλής είναι ένας από εκείνους. Όπως και η Νεφέλη Μαϊστράλη. Αλλά και με ανθρώπους που ασχολούνται με πράγματα που δεν έχω καταπιαστεί όπως ο Άρης Μπινιάρης. Αν πρέπει να βρω ένα έργο που θα ήθελα οπωσδήποτε να ασχοληθώ είναι το Intervention του Mike Bartlett.

* Προσωπικά η Αθήνα μου αρέσει. Ναι, έχει πολλά στραβά και ανάποδα, αλλά δεν παύει να μου αρέσει. Κυρίως το γεγονός ότι μπορείς να βρεις να κάνεις κάθε μέρα κάτι διαφορετικό. Αυτά που δε μου αρέσουν όμως είναι τα ΜΜΜ και η κίνηση και η τόση αστυνομία.

* Στο All4fun μου αρέσει η αγάπη που έχουν οι άνθρωποι που το διαχειρίζονται τόσο για το θέατρο όσο και για τους ηθοποιούς, καθώς επίσης και η στάση που κρατά απέναντι στους νέους καλλιτέχνες.

Πηγή: Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη / All4fun