O Αλέξανδρος Κυζιρίδης άνοιξε την καρδιά του στο Gazzetta
Ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας Συνδρόμου Down, ο Αλέξανδρος Κυζιρίδης άνοιξε την καρδιά του στο Gazzetta και εκτός από την αναδρομή στην ποδοσφαιρική πορεία του έως τώρα, μίλησε και για την αδερφή του, Μαρία η οποία είναι φορέας αυτής της γενετικής βλάβης.
Η 21η Μαρτίου επιλέχθηκε από το 2007 να είναι η Παγκόσμια Ημέρα Συνδρόμου Down για να υποδηλώσει τη μοναδικότητα του τριπλασιασμού του 21ου χρωμοσώματος που το προκαλεί.
Με αφορμή τη σημερινή μέρα, το Gazzetta βρήκε τον Αλέξανδρο Κυζιρίδη, ο οποίος μοιράστηκε μαζί μας την εμπειρία της ζωής με τη μεγάλη του αδερφή, Μαρία, η οποία πάσχει από το σύνδρομο.
Ο 24χρονος ποδοσφαιριστής βρίσκεται από τον περασμένο Γενάρη στη Σλοβενία και συγκεκριμένα στη Μούρα με τη μορφή δανεισμού από τη Ντέμπρετσεν μέχρι το φινάλε της σεζόν.
Ο Έλληνας εξτρέμ δεν πέρασε εύκολα στα μικρά κλιμάκια επί ελληνικού εδάφους, παρότι μέχρι τα 16 του ήταν στις ακαδημίες του ΠΑΟΚ. Ακολούθησε ένα... ταξίδι σε διάφορες ομάδες μέχρι τον Ηρακλή και από εκεί στο Βόλο προτού πάρει τον δρόμο για το εξωτερικό.
Το μόνο κοινό σημείο σε αυτό το ποδοσφαιρικό ταξίδι, είναι ο αριθμός «89». Ο αριθμός που έχει πάντα στο σώμα του, στη φανέλα του και είναι αποκλειστικά αφιερωμένος στην αδερφή του.
«Πριν τον Ηρακλή είχα σταματήσει για λίγους μήνες το ποδόσφαιρο»
- Ας τα πιάσουμε από την αρχή. Πού και πώς ξεκίνησες το ποδόσφαιρο;
«Πρέπει να ήμουν περίπου 3 ή 4 ετών. Από όσα μου έχουν πει, ο πατέρας μου κυρίως με τον αδερφό μου με είχαν βάλει στο άθλημα. Με είχαν πάει σε μία ακαδημία του χωριού μου και έμεινα για 3-3,5 χρόνια. Μετά είχαμε ένα φιλικό με τον ΠΑΟΚ και παρότι είχαμε ηττηθεί 7-6, είχα βάλει τα έξι γκολ εγώ και έτσι πήγα στον ΠΑΟΚ!».
- Όταν έμαθες για τον ΠΑΟΚ τι σκέφτηκες; Ησουν πολύ μικρός...
«Είναι πολύ όμορφο συναίσθημα όταν είσαι μικρός να σε θέλει μία τέτοια ομάδα. Με είχε πάρει τηλέφωνο ο πατέρας μου, μου είχε εξηγήσει πως με θέλει ο ΠΑΟΚ, μου είπε να πάμε να δοκιμάσουμε πώς θα είναι τα πράγματα. Εν τέλει πήγα και για αρκετά χρόνια, νομίζω πέντε χρόνια πηγαινοερχόμουν με τον πατέρα μου από το χωριό μαζί με άλλα δύο παιδιά. Περίπου μία ώρα και κάτι η απόσταση».
- Είχες φανταστεί να γίνεις επαγγελματίας ποδοσφαιριστής;
«Δεν το είχα σκεφτεί γιατί για ένα διάστημα τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Ήμουν στον ΠΑΟΚ για περίπου δέκα χρόνια και κάποια στιγμή με φώναξαν και μου είπαν πως τη νέα χρονιά δεν θα παίξεις πολύ, θα έχεις μειωμένο χρόνο και καλύτερο θα ήταν να φύγω. Ήμουν 16 στα 17 και μου εξήγησαν ότι μπορώ να μείνω αλλά δεν θα παίζω. Είμαι παίκτης που θέλω να παίζω οπότε κοίταξα να πάω κάπου αλλού. Πήγα στη Βέροια για έναν χρόνο στην Κ17, είχα καλές επιδόσεις και μετά πήγα στην Κ19 του Παναιτωλικού. Παρότι έπαιξα φουλ σεζόν δεν είχα καλούς αριθμούς αλλά μου είχαν πει ότι την επόμενη χρονιά θα το δούμε για να υπογράψω. Με πήραν μία μέρα τηλέφωνο και μου εξήγησαν πως ο προπονητής δεν με υπολογίζει, καλό θα ήταν να βρω άλλη ομάδα. Τους είπα: "γιατί μου το λέτε μία εβδομάδα πριν κλείσει η μεταγραφική περίοδος; Πού να βρω εγώ ομάδα'; Τελικά έφυγα και πήγα πίσω στο χωριό μου».
- Σκέφτηκες να τα παρατήσεις;
«Το έκανα. Για ένα διάστημα τα παράτησα. Για περίπου 3-4 μήνες δεν έκανα τίποτα και απλώς κοιτούσα για κάτι άλλο στη ζωή μου. Δεν πήγαιναν τα πράγματα όπως ήθελα και εκείνο το διάστημα μου είχε φύγει αυτή η... κάψα. Τότε εμφανίστηκε ο αδερφός μου που δεν με άφησε. Με πήρε "από το αφτί" και μου είπε: "Δεν ξέρω τι θα κάνεις, είσαι πολύ μικρός για να σταματήσεις και δεν πρόκειται να συμβεί. Θα το παλέψουμε μαζί!". Ήθελε να με πάρει μαζί του σε μία ομάδα της Γ' Εθνικής για προπονήσεις. Δεν μπορούσα να παίξω σ' εκείνη την κατηγορία... Με όλο το σεβασμό προς την κατηγορία φυσικά. Απλώς θεωρούσα ότι δεν θα έβγαινε κάπου. Μου έλεγε πάντα να κάνω υπομονή μήπως βρεθεί κάτι».
- Τι βρέθηκε τελικά;
«Λέγαμε μήπως βρεθεί άκρη στον Ηρακλή επειδή ήξερε κάποιους στην ομάδα. Τελικά με πήραν εκεί στην Κ19 όταν η ομάδα ήταν στη Football League και εκεί πήρα... μπρος. Βρήκα τον καλό μου εαυτό, είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Έκανα μία καλή σεζόν και έτσι υπέγραψα επαγγελματικό συμβόλαιο. Εκεί είπα στον εαυτό μου "τώρα μπορώ να κυνηγήσω τα όνειρά μου!"».
«Ο ατζέντης μου δεν μου είχε πει σε ποια ομάδα θα πάω λίγο πριν φτάσουμε στο Ντεμπρετσέν»
- Στο Βόλο πώς κατέληξες;
«Ο τελικός της Κ19 για την Football League έγινε στο Βόλο και εκεί άνθρωποι του κλαμπ πλησίασαν τον αδερφό μου και με ζήτησαν. Κάπως έτσι κατέληξα εκεί. Ήμουν 19 ετών τότε. Ήθελα να παίξω παρά την ηλικία μου. Δεν ήθελα να είμαι απλά στο ρόστερ. Έκατσα έναν χρόνο εκεί, δεν πήρα πολύ χρόνο συμμετοχής, έπαιξα μόνο στα play out αλλά είχα πάει καλά, είχα βάλει και ένα γκολ».
- Και μετά ήρθε το εξωτερικό...
«Ένας ατζέντης, τον οποίο ήξερα και από παλιά χωρίς να γνωρίζω το επάγγελμα του, με ανέλαβε και μου έφερε την πρόταση από την Σλοβακία, από τη Ζλάτε Μοράβτσε. Εδώ να σου πω πως είναι ένας άνθρωπος που εμπιστεύομαι περισσότερο από όλους και θα είμαι μαζί του μέχρι το τέλος, πραγματικά. Όταν μου έφερε την πρόταση, το σκέφτηκα, έκλεισα τα μάτια και είπα: "Τώρα είναι η ευκαιρία να κυνηγήσω το όνειρο μου στο εξωτερικό και θα τα καταφέρω"».
- Ήταν εύκολη ή δύσκολη απόφαση;
«Δεν ήταν δύσκολη απόφαση αλλά έγινε στην πορεία. Ήθελα να φύγω από την Ελλάδα και να δω την τύχη μου στο εξωτερικό. Από τη μία μέρα στην άλλη βρέθηκα στη Σλοβακία αλλά το πρόβλημα εκεί είναι πως δεν μιλούσα αγγλικά. Ήταν πολύ δύσκολη η προσαρμογή στους πρώτους 4-5 μήνες, ήμουν μόνος χωρίς αγγλικά και σε ξένη χώρα. Ήμουν προπόνηση - σπίτι, σπίτι – προπόνηση. Καθόμουν μέσα και έβλεπα ταινίες για να περνάει η ώρα. Τελικά μετά από προσπάθειες έμαθα αγγλικά και τα πράγματα πήγαν πολύ καλά και για εμένα και για την ομάδα. Στη δεύτερη σεζόν μου τα πράγματα έγιναν ακόμα καλύτερα γιατί με πίστευε πολύ ο προπονητής, με τον οποίο έχω επαφές ακόμα και τώρα. Έπαιζα φουλ και έτσι ήρθε η μεταγραφή στη Ντέμπρετσεν».
- Ποιος σε στήριξε σε όλο αυτό;
«Η κοπέλα μου ήταν το στήριγμά μου. Άφησε τα πάντα πίσω της και με ακολούθησε, κάτι που είναι πολύ δύσκολο. Ό,τι έχω κάνει μέχρι στιγμής στο ποδόσφαιρο και ό,τι πετύχω από εδώ και πέρα, είναι 100% χάρη στην υπομονή της, την επιμονή της και την πίστη της σε εμένα».
- Ποιες οι διαφορές Ελλάδας - Σλοβακίας στο ποδόσφαιρο;
«Στη Σλοβακία δεν είναι καλύτερο το επίπεδο. Απλά είχε πολλά περισσότερα τρεξίματα, περισσότερες μονομαχίες, καμία σχέση με την Ελλάδα. Πήγα εκεί και με το ζόρι έβγαζα προπόνηση. Αναρωτιόμουν πώς θα μπω στο κλίμα και πώς θα τα καταφέρω. Ο μανατζέρ μου προσπαθούσε να μου τονώσει το ηθικό».
- Και έπειτα ήρθε η μεταγραφή στη Ντέμπρετσεν. Ποιο είναι το story;
«Λοιπόν... (γέλια)».
- Γιατί γέλασες με αυτό;
«Είναι τρομερή ιστορία! Λοιπόν, είμαι στο σπίτι μου και με παίρνει τηλέφωνο ο ατζέντης μου και μού λέει: "Έρχομαι να σε πάρω, μάζεψε τα πράγματά σου και θα δεις πού θα σε πάω". Τον ρωτούσα τι και πώς και δεν μου έλεγε. Για την ακρίβεια δεν μου έλεγε την ομάδα αλλά επειδή του έχω τυφλή εμπιστοσύνη, ήξερα ότι κάτι καλό θα μου έφερνε. Μάζεψα τα πράγματα, τα ετοιμάσαμε και πήγαμε στην Ουγγαρία. Στον δρόμο σκέψου ότι δεν γνώριζα ακόμα που θα πάω (γέλια)! Κάποια στιγμή έπρεπε να μου πει. Μόλις μου το ανακοίνωσε, μου άρεσε πάρα πολύ και όντως είδα πράγματα που δεν είχα ξαναδεί. Απίστευτο προπονητικό κέντρο, με αποδυτήρια, πισίνες, σάουνα... τα πάντα. Ήταν πράγματα τρελά που δεν τα φανταζόμουν ποτέ».
«Πάντα φιλάω τις επικαλαμίδες μου που έχουν τη γυναίκα μου, την αδερφή μου και τη μητέρα μου πριν τα ματς»
- Ποιος παίκτης σε εντυπωσίασε;
«Θα σου πω μία ιστορία. Όταν πήγα στο Ντέμπρετσεν, ο αδερφός μου, μού είπε: "Αυτός με το 10 εκεί, είναι μεγάλος παίκτης". Τον ρωτούσα ποιος είναι και ποιος είναι. Εννοούσε τον Τζούτζακ. Μου έλεγε πόσο μεγάλος παίκτης ήταν και τον θυμόταν και από το Football Manager (γέλια). Από την πρώτη προπόνηση λοιπόν, καταλαβαίνεις πόσο μεγάλη ποιότητα έχει. Είναι το κάτι άλλο ποδοσφαιρικά από τους άλλους. Ένα επίπεδο διαφορετικό, ξεχώριζε. Οι πάσες του, τα κοντρόλ, τα σουτ, το πώς διαβάζει το παιχνίδι. Μπορεί να μην τρέχει πολύ αλλά ο τρόπος που διαβάζει το παιχνίδι είναι το κάτι άλλο. Ακόμα και τώρα είναι ο καλύτερος συμπαίκτης που είχα. Ως χαρακτήρας, είναι ένα πολύ καλό παιδί, αρχηγός με τα... όλα του. Θα δώσει συμβουλές, θα σε βοηθήσει και ό,τι έχει να σου πει, θα στο στα ίσια. Είναι πολύ καλό παιδί».
- Επίσης έχω παρατηρήσει ότι φοράς το «89» στην πλάτη σου...
«Ο αριθμός "89" είναι ο πρώτος αριθμός που πήρα στο ποδόσφαιρο και θα τον φοράω για όσο ακόμα παίζω ποδόσφαιρο. Τον διάλεξα επειδή έχω μία αδερφούλα που έχει σύνδρομο down και γεννήθηκε το 1989. Είπα ότι από τη στιγμή που δεν το είχε πάρει ο αδερφός μου, θα το κάνω εγώ».
- Πες μου για την αδερφή σου...
«Αρχικά πρέπει να πω ότι είμαι πολύ περήφανος για τους γονείς μου γιατί έχουν μεγαλώσει ένα παιδί το οποίο δεν το έκαναν ποτέ να νιώθει "διαφορετικό" από τα άλλα άτομα. Η Μαρία είναι η ψυχή της οικογένειας! Τα περισσότερα πράγματα, αν όχι όλα, είναι γύρω από τη Μαρία, στο χωριό τη γνωρίζουν όλοι. Δεν μπορώ να σου περιγράψω με λέξεις τι σημαίνει η Μαρία για εμένα και για την οικογένεια μου... Είναι η πριγκίπισσα μας! Αλήθεια σου λέω, μου αρέσει να μιλάω για την αδερφή μου, να λέω διάφορα πράγματα αλλά δεν μπορώ. Κάποιες φορές μόνο από τη συγκίνηση, χάνω τα λόγια μου... Είναι πολλά που θέλω να πω αλλά δεν μου βγαίνουν σε λέξεις. Τα χάνω».
- Είχες αντιμετωπίσει ποτέ πρόβλημα από την κοινωνία;
«Η Σκύδρα είναι μία μικρή κοινωνία και δεν έχω αντιμετωπίσει εγώ προσωπικά ή η οικογένεια μου κάποιο μπούλινγκ ή να πειράξουν τη Μαρία. Όλοι την ξέρουν, όλοι την αγαπούν. Πιστεύω ότι είναι πιο... διάσημη από εμένα (γέλια). Ακόμα και αν έπρεπε να αντιμετωπίσει κάτι τέτοιο, δεν είμαι άνθρωπος που θα πιαστώ στα χέρια ή θα το λύσω με τέτοιον τρόπο. Είμαι άνθρωπος που δεν θα δώσω σημασία για τέτοια πράγματα και απλά θα κάτσω να μιλήσω. Δεν θα κάτσω να μαλώσω ή κάτι τέτοιο. Αν δεν καταλαβαίνει τι του λέω, τότε είναι πρόβλημα δικό του, όχι δικό μου».
- Έχει έρθει στο γήπεδο να σε δει;
«Έχει έρθει, ναι! Οταν ήμουν πιο μικρός ερχόταν πιο συχνά. Τώρα που είμαι στο εξωτερικό είναι δύσκολο. Στον Ηρακλή για παράδειγμα είχε έρθει όπως και στον Βόλο όταν έπαιζα».
- Θυμάσαι κάτι που έλεγε;
«Δεν θα ξεχάσω όταν μου έλεγε πάντα πριν τα ματς και το έχω πάντα στο μυαλό μου: "Αλεχινάκι μου, να βάλεις ένα γκολ για εμένα". Αντιλαμβάνεται ότι παίζω ποδόσφαιρο και μου ζητάει να βάζω γκολ!».
- Έχεις κάτι δικό της για τα παιχνίδια;
«Έχω κάτι σαν γούρι. Στη δεξιά επικαλαμίδα έχω το πρόσωπο της γυναίκας μου και στην αριστερή το πρόσωπο της μητέρας μου και της αδερφής μου και ΠΑΝΤΑ πριν τα παιχνίδια και πριν μπω να παίξω, φιλάω τις επικαλαμίδες. Αν με δει κάποιος θα με περάσει για τρελό (γέλια), αλλά είναι κάτι συγκεκριμένο που το κάνω πάντα».
- Θα ήθελες να στείλεις κάποιο μήνυμα με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Συνδρόμου Down;
«Το μόνο που έχω να πω είναι ότι ο κόσμος πρέπει να καταλάβει ότι οι άνθρωποι είναι ίδιοι και ίσοι. Αφορά τα πάντα αυτό όχι μόνο τα παιδιά με σύνδρομο down. Όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι και δεν πρέπει να κατακρίνουμε τίποτα και κανέναν γιατί στο τέλος αυτό που μένει είναι να είσαι άνθρωπος. Ο πατέρας μου πάντα μου έδινε μία συμβουλή: "Δεν με νοιάζει πόσα λεφτά θα βγάλεις από το ποδόσφαιρο ή το τι θα κάνεις στη ζωή σου. Θέλω να είσαι καλός άνθρωπος. Αυτό μένει στο τέλος"».
Πηγή: Gazzetta.gr
Μπράβο σε σένα και στην οικογένεια σου
ΑπάντησηΔιαγραφή